Ik ken Rutger spreekwoordelijk al honderd jaar. Rond 2000 gaf ik voor mijn werk voorlichting over Linux en open source, en in mijn herinnering dook hij toen al snel op: de stille, vaste motor achter de Nederlandse Linux Gebruikers Groep. Rutger was er gewoon altijd. Niet om zichzelf op de voorgrond te zetten, maar om te zorgen dat het werk gedaan werd.
Toen ik in 2006 samen met Jean-Paul T-DOSE startte, stonden Rutger en zijn lieve vrouw Susanne er ook weer. Typisch Rutger: geen grote woorden, wel grote daden. Kabels die nog moesten, stoelen die rechtgezet moesten worden, een lastige taak waar niemand de vinger voor opstak—Rutger had het al geregeld voordat je er erg in had. Zo werkte hij, zo leefde hij.
We woonden niet naast elkaar—zij in Groningen, ik veel zuidelijker—dus we liepen de deur bij elkaar niet plat. Maar bij de grote dingen in het leven vonden we elkaar. In blijdschap en in zorg. En toen die nare ziekte ons scherp liet zien hoe kwetsbaar alles is, bleef Rutger precies wie hij was: bescheiden, praktisch, liefdevol. Samen met zijn gezin haalde hij, ondanks alles, nog zoveel vreugde en kwaliteit uit de jaren die volgden. Dat blijft me diep raken.
Op zijn rouwkaart staat een citaat dat precies bij hem past:
“Some people live more in twenty years than others do in eighty.
It’s not the time that matters, it’s the person.” — The Doctor
Dat was Rutger. Het ging hem nooit om tijd of om titels, maar om mensen. Om samen iets moois, functioneels, werkends neer te zetten. Daarom laat hij een forse leegte achter—thuis, in de vriendenkring en in de open-source gemeenschap waar hij zóveel voor betekend heeft.
Rutger zal als mens enorm gemist worden. Ik wens zijn gezin en alle nabestaanden heel veel kracht toe in de tijd die komt. En ik zal hem blijven zien zoals hij was: rustig, met een twinkeling in zijn ogen, al aan het werk voordat iemand erom gevraagd had—en precies daarom onvergeetbaar.
Jeroen Baten
Frankrijk, 26 augustus 2025